Hani bazı filmler vardır, hakkında ne deseniz azdır veya ne deseniz filmi anlatmanız imkansızdır. İşte Ariol Paulo’nun yönetmenliğini yaptığı Contratiempo böyle bir film. Anlatılamazlığı ekranda seyrettiğiniz her şeyin, ilerleyen her karede nicelik değiştirerek farklı bir yöne seyretmesinden kaynaklanıyor. İyi sandığınız karakterler birden kötüye dönüşüyor; böyle sandığınız şöyle oluyor, ve bir nokta geliyor ki sonraki karede aslında neyin gerçek neyin yalan olduğunu hiç anlamamışsınız. Beyaz ve siyah gibi kesin ayrımların olmadığı tamamen grinin hüküm sürdüğü bir dünyayı anlatıyor Contratiempo. Aslında bu anlatım filmin atmosferine de yansıyor ve soğuk renklerin hakim olduğu, uçuk/açık mavi renkli bir atmosfer filmin anlatımına hakim oluyor. Tabii bundan filmin bir intikam hikayesi anlatacağını hemen anlıyorsunuz; özellikle mavinin tonlarının hakim olduğu soğuk/metalik renkler intikam filmlerinin atmosfer rengi olarak çıkarlar karşımıza. Ancak hemen hemen her İspanyol filminde bu tonların hakim olduğunu görmeniz mümkündür, çünkü türün yükselen sineması olarak genellikle suç ve gizemle örülü bir intikam hikayesi anlatırlar, El Cuerpo (Ceset), El Secreto de Sus Ojos (Gözlerindeki Sır) bunun en güzel örnekleridir ve finallerini de bizi ters köşe yaparak taçlandırırlar.
Contratiempo tüm hikayesini sürekli olarak filmdeki kadın avukat Virginia Goodman’ın ağzından duyduğumuz “Detaylara ihtiyacım var. Olabilirlik ayrıntılara dayanmaktadır.” cümlesi üzerine kurmakta ve filmdeki söz konusu davanın çözümü yolunda ortaya çıkan her ayrıntıda gerçeklik de yön değiştirmektedir. Film çoktan işlenmiş bir suçun davasının devam ettiği bir günde başlar. Adrian Doria isimli medyanın da parlattığı ve Asya firmalarıyla yeni iş anlaşmaları yapan, Yılın Adamı olarak adlandırılan genç bir iş adamı bir süre önce sevgilisiyle kaldığı dağ otelinde sevgilisi Laura Vidal’ın ölü bedeni başında yakalanmış ve cinayet zanlısı olarak tutuklanmıştır. Hem kendisinin hem de sevgilisinin evli oluşları da özellikle Adrian için ayrı bir sorun oluşturmaktadır, çünkü karısını aldattığı için vicdan azabı çekmektedir bir yandan da. Ancak tutuklandıktan sonra gerçek ortaya çıktığından karısı kızını da alarak onu terk eder. Adrian’ın davası da tutuksuz olarak devam eder. Bu aşamada Adrian’ın avukatı Felix, daha iyi bir savunma hazırlaması için tanık hazırlama ve adli bildirimlerde uzman bir avukat olan Virginia Goodman’ı Adrian’ın dairesine yollar. Film de bu noktada başlar ve Goodman, Adrian’ı sorguya çekerek gerçeği öğrenmeye çalışır ondan. Adrian, Goodman’ın sorularına cevap verirken film flashback’lerle bize Adrian ve Laura’nın geçmişini anlatmaya başlar. Bu arada işin içine yine bir süre önce ortadan kaybolmuş Daniel Garrido isimli genç bir sürücünün davası da karışır. Adrian’ın anlattığı her “ayrıntı”yla Goodman yeni bir senaryo oluşturarak müvekkilinin savunmasını nasıl yapacağını belirlemeye çalışmaktadır.
Aslında filmde Adrian’ın anlattığı veya Goodman’ın fark ettiği her ayrıntıyı biz zaten flashback’le görüyoruz, fakat bu ayrıntıyı anlamlandırmamız sonraki sahnelerde olduğundan, her ayrıntının gerçeği anlamak konusunda nasıl bir hayati önemi olduğunu anlamamız da ancak finalde oluyor. Finalde, tıpkı ilk Testere filminin finalinde olduğu gibi, aslında hep gözümüzün önünde olan “Görünmeyen Misafir”in karşımızda ortaya çıkışını seyretmek en az Testere’nin finali kadar şok edici oluyor. Ve eğer filmi her ayrıntıyı bilerek bir daha seyrederseniz, aslında en başından itibaren gerçeğin detaylarda yavaş yavaş örüldüğünü göreceksiniz.
En nihayetinde Contratiempo, artık intikam konusunda neredeyse Kore Sineması ile boy ölçüşecek düzeyde filmler üreten İspanyol Sineması’nın sinematografik açıdan da kayda değer bir örneği olmakla birlikte; anlattığı gizem ve suçla örülü intikam hikayesi de ‘Old Boy/ İhtiyar Delikanlı’ benzeri, bir noktadan sonra intikamcı ve intikam alınanın birbirine karıştığı ve sonunda seyirciyi umulmadık kadar başarılı bir şekilde ters köşe yapan bir niteliğe sahip.
